Nazwa Rasy:
Bokser
Deutscher Boxer (144)
Kraj pochodzenia: Niemcy

Bokser jest pełen kontrastów. Pewnie dlatego jest tak kochany. Zajmuje stałą i pewną pozycję wśród nieco większych ras. Mimo popularności udało mu się nie zostać ofiarą mody.

Bokser nie jest wzorem grzeczności, bywa też chimeryczny i obrażalski, ale ma wiele zalet. Nigdy nie maleje jego wielkie przywiązanie do człowieka, a wierność wobec wszystkich członków rodziny jest przykładowa.

Otwarty i szczery, raczej budzi respekt niż jest groźny. Podejrzliwość nie leży w jego naturze. Jeśli do domu przychodzą obcy, traktuje ich jak przyjaciół, mając zaufanie do swego pana. Jego uprzejmość ma jednak swoje granice. Bokser nie jest agresywny ani skory do gryzienia, ale potrafi być doskonałym stróżem. Najczęściej zadowala się warczeniem, kiedy znajdzie się w obliczu niebezpieczeństwa. Gdy trzeba, potrafi użyć siły. Intruz, który ryzykuje wdarcie się na teren jego posesji, nie będzie dobrze widziany.

Wrodzona równowaga charakteru i starania hodowców, zmierzające do wyeliminowania agresywności tej rasy (ale i zbytniej nieśmiałości) uczyniły z niego znakomitego psa rodzinnego.

Nie jest łatwy do wychowania, przysparza problemów nawet doświadczonemu właścicielowi. Wyszkolony jest oczywiście posłuszny i karny, ale i tak ma mnóstwo najrozmaitszych pomysłów, które mogą pana wprawić w zdumienie.
Bardzo przywiązany do swojej rodziny (ale nie żebrzący stale o pieszczoty), bywa nieco zaborczy. Na ogół nie toleruje w swoim domu obecności konkurenta w postaci innego psa. Paradoksalnie, znacznie łatwiej zaakceptuje kota! Na szczęście nie jest to zasadą i niejeden bokser nie będzie stwarzał problemów, gdy przyjmiemy pod swój dach jego pobratymca.

Do rozładowania energii bokser potrzebuje ćwiczeń sportowych. Przez całe życie zachowuje duszę szczenięcia. Lubi się bawić, jest bardzo wesoły i pewnie dlatego tak dobrze rozumie się z dziećmi. Gdy z nimi baraszkuje, może czasem okazać się zbyt brutalny – w żadnym wypadku nie wynika to ze złych cech, tylko jest zwykle skutkiem niezręczności.

Koniecznie trzeba go nauczyć posłuszeństwa, by panować nad jego reakcjami. Nienaruszona powinna pozostać jego naturalna łagodność i czułość. Równocześnie nie należy tłumić jego instynktu psa obronnego. Niedoświadczonemu właścicielowi radzimy szkolenie prowadzone przez kompetentnego tresera, które pozwoli na właściwe ukierunkowanie nadmiernej energii psa.
Niektóre boksery nie ślinią się wcale, inne ślinią się nadmiernie. Tej skłonności można zaradzić. Należy psa żywić o stałych porach i nie ulegać pokusie podawania mu smakołyków poza godzinami posiłków. Prócz tego warto pamiętać, że stres u psów zwykle wzmaga wydzielanie śliny.

Pies ten ma wszystkie charakterystyczne cechy ras podatnych na dysplazję stawu biodrowego: ciężką konstrukcję, tendencję do szybkiego wzrostu i potrzebę intensywnej aktywności fizycznej. Ale dysplazja nie jest jego największym problemem. Ważnym zagrożeniem jest skręt żołądka, któremu mogą ulec wszystkie psy większych ras.
 

DOWÓD OSOBISTY
na podstawie wzorca
Grupa: II FCI (pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy pasterskie), sekcja 2.1 (molosy i psy dogowate, podlegające próbom pracy)
Wzrost: 57-63 cm pies, 53-59 cm suka
Waga: ponad 30 kg pies (przy wzroście 60 cm w kłębie), 25 kg suka (przy wzroście 56 cm)
Wygląd ogólny: pies średniego wzrostu o krótkiej sierści i zwartej budowie ciała oraz mocnych kościach. Ma ruchy żywe i pełne siły
Głowa: nadaje bokserowi charakterystyczny wygląd, kufa i czaszka są kwadratowe i proporcjonalnie zbudowane. Kufa jest szeroka i silnie rozwinięta, głowa sucha, czaszka z lekka zaokrąglona, stop dobrze zaznaczony. Wierzchołek nosa szeroki, czarny, z szeroko rozwartymi nozdrzami, znajduje się nieco wyżej od jego nasady. Fafle uzupełniają kształt kufy. Żuchwa wystaje przed szczękę, lekko zakręcając w górę. Obie szczęki są szerokie. Zęby są mocne, ustawione w równym rzędzie. Górna warga jest gruba, obrzmiała i zakrywa wolną przestrzeń utworzoną przez szerszą szczękę dolną. Zęby są mocne i zdrowe. Bokser ma przodozgryz.
Uszy: wysoko osadzone, niewielkie lub cięte ostro, sterczące. Niecięte uszy muszą być małe i cienkie w dotyku. Układają się wzdłuż policzków, kiedy pies wypoczywa
Oczy: barwy ciemnobrązowej, nie mogą być ani za małe, ani zbyt wypukłe. Brzegi powiek są ciemne, a spojrzenie energiczne i inteligentne, ale nie groźne.
Ogon: wysoko osadzony, bywał obcięty i sterczący
Sylwetka: mocna, zwarta, kwadratowa, o grubych kościach. Grzbiet i zad powinny być krótkie, zwarte, proste i szerokie. Mięśnie dość suche, nieotłuszczone, dobrze rozwinięte. Wysokość klatki piersiowej równa jest połowie wysokości w kłębie. Łapy potężne i proste, zad lekko wcięty
Umaszczenie: żółte (od jasnożółtego po ciemno rude), pręgowane (ciemne pręgi na płowym lub brązowym tle). Barwa tła musi wyraźnie kontrastować z barwą pręg. Czarna maska ogranicza się do nosa. Nieliczne białe znaczenia są mile widziane.