Nazwa Rasy:
West Highland White Terrier (85)

Kraj pochodzenia: Wielka Brytania

Westie to terier z krwi i kości: energiczny, otwarty na świat, pewny siebie, uczuciowy, wszędzie czuje się dobrze. Łatwo adaptuje się do różnych warunków życia, ruchliwy, wierny i towarzyski. Lubi żarty i zabawy, a figlarny błysk w jego oczach świadczy o tym, że to nie lada szelma! Uwielbia dzieci i jest dla nich idealnym towarzyszem zabaw, ale nie da sobie wejść na głowę!

Przed wielu laty odwaga i poczucie własnej wartości uczyniły z tego małego pieska nieustraszonego pogromcę szkodników, do których zaliczano niegdyś także borsuka, lisa i wydrę. Dziś westie prawie już zapomniał, co to jest szczur, zając czy choćby myszka, ale zachował duszę teriera. Przyroda jest jego żywiołem i najchętniej hasałby po lesie i biegał po polach, nie zważając na deszcz, śnieg czy wiatr. To wielki sportowiec, który potrzebuje ruchu, bo zasoby jego energii są niewyczerpane.

Bardzo przywiązany do swoich bliskich, kocha wszystkich domowników. Nie jest psem jednego pana. Nie gardzi pieszczotami i potrafi użyć swego czaru, by wzbudzić zainteresowanie sobą i uzyskać to, czego chce. Nie jest jednak natrętny, bo nie pozwala mu na to wrodzona godność.

Właściwie zadbany westie, ta śliczna, biała maskotka, ma typowe dla teriera skłonności: stanowczość (niektórzy nazywają to uporem), alarmujące szczekanie, upodobanie do dominacji i chęć podporządkowania sobie innych psów.

Bardzo ważne dla jego wychowania to znaleźć w sobie wystarczająco dużo siły i stanowczości, by nie poddać się bez reszty zabawnemu szczenięciu budzącemu powszechny zachwyt. Szczenię wkrótce urośnie, a dorosły piesek, choć niewielki, może zdrowo zaleźć za skórę, jeśli w porę nie nauczymy go, co mu wolno robić, a czego nie. Praca z psem wymagająca od nas konsekwencji w postępowaniu powinna być oparta raczej na zabawie i szczodrze stosowanych nagrodach niż na surowych zakazach.

West highland white terrier nie należy do małych kanapowych piesków przez cały dzień wpatrujących się miłośnie w swego pana. Oczywiście nie gardzi on błogimi chwilami wypoczynku na miękkim posłaniu, ale z natury jest bardzo dynamiczny. Jeżeli mamy mu do zaoferowania życie mieszczucha, nie można poprzestać na krótkich wypadach pod najbliższy krzaczek. Długie spacery lub aktywność sportowa (uwielbia agility!) sprawią pieskowi wiele radości i pozwolą na utrzymanie dobrej kondycji.

Westie nie brudzi się szybciej niż inne psy, ale na jego sierści każde zanieczyszczenie jest bardziej widoczne. W dodatku to właśnie szata jest największą ozdobą tego małego, pełnego uroku pieska. Wzorzec mówi, że powinna być czysto biała i szorstka. Żeby ten ideał osiągnąć, trzeba się nieźle napracować.

Westie należy kąpać przynajmniej raz w miesiącu. Szczotkowanie sierści pod włos w czasie suszenia zwiększy jej objętość i nada psu charakterystyczny dla rasy wygląd.

Podstawą pielęgnacji westie, podobnie jak wszystkich białych psów, jest jednak dobry puder, który nie tylko czyści i wybiela, ale także poprawia szorstkość szaty. Prawdziwym utrapieniem są pojawiające się często zażółcenia sierści przy oczach i w kącikach ust.Westie wymaga codziennego szczotkowania, żeby usunąć wszystkie zanieczyszczenia i nie dopuścić do tworzenia się supłów. Spryskanie sierści preparatem antystatycznym bardzo ułatwia to zadanie. Należy jednak zwrócić uwagę, by nie zawierał olejków, zwłaszcza norkowego, bo powoduje on żółknięcie włosa.

Westie jest psem zdrowym i odpornym. Najczęściej spotykane wady dziedziczne dotyczą uzębienia. Przodozgryz czy tyłozgryz lub też brak kłów czy siekaczy uważa się za wadę dyskwalifikującą.

Jak wszystkie teriery o sierści szorstkiej west highland white terrier może mieć problemy skórne, najczęściej pochodzenia alergicznego lub spowodowane niewłaściwym trymowaniem. Dość często westie cierpią na alergie pokarmowe będące skutkiem nieprawidłowego odżywiania.

Ogólnie biorąc, nie będzie przesadą stwierdzenie, że westie cieszy się żelaznym zdrowiem. Długość jego życia wynosi 12–14 lat, ale zdarza się, że osiąga wiek znacznie bardziej zaawansowany.

Jak każdy terier westie ma zwykle niepohamowany apetyt. Niezależnie od stylu życia je tak, jakby za chwilę miał ruszyć na łowy. Dlatego właściciel nie może ulec błagalnemu spojrzeniu czarnych paciorków, musi za to zwracać uwagę na zawartość i wielkość miski.

Urocze westie znane są u nas od dawna. Jeszcze przed drugą wojną światową hodowane były przez Gretę Syropową w Poliemji oraz przez Czesława Kanelbauma. Wojenną zawieruchę przetrwały tylko nieliczne egzemplarze. Rasa popadła w zapomnienie. Dopiero sukces westie we Francji i jego rosnąca popularność w Europie spowodowały wzrost zainteresowania tą rasą w Polsce. W latach dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku ich liczba w naszym kraju gwałtownie wzrosła i tendencja ta utrzymuje się do dziś. Na szczęście dla rasy wzrost jej popularności spowodował zainteresowanie hodowców sprowadzaniem dobrych egzemplarzy z uznanych hodowli na świecie, m.in. z Anglii, Francji, Niemiec czy Czech. Polskie westie mogą z powodzeniem konkurować na europejskich ringach.

DOWÓD OSOBISTY (na podstawie wzorca)
Grupa: III FCI (teriery)
Wrost: 26–30 cm (idealny: 28 cm)
Głowa: czaszka lekko wypukła i stosunkowo szeroka. Stop zaznaczony. Kufa dość krótka, w żadnym wypadku nie powinna być zbyt spiczasta. Szczęki mocne, zgryz idealnie nożycowy. Uszy małe, trójkątne, stojące.
Tułów: mocno zbudowany (istnieje wyraźna różnica między psem – bardziej krępym, a suką – o delikatniejszej sylwetce). Grzbiet prosty, zad solidny.
Ogon: jak najbardziej prosty, nie cięty. Noszony dumnie. Powinien mierzyć 12–15 cm.
Szata: włos szorstki, podszerstek obfity.
Umaszczenie: czysto białe.