Nazwa Rasy:
Doberman
Dobermann (143)
Kraj pochodzenia:
Niemcy
Doberman jest psem dumnym i dynamicznym, jednocześnie poważnym i pełnym życia. Ma silny charakter, bywa więc zazdrosny i zaborczy. Ale istnieje duża różnica między samcem a samicą. U dobermanów, podobnie jak u innych ras przeznaczonych do obrony i stróżowania, cechy charakteru zależą od płci. Suka jest łagodniejsza i łatwiejsza do kierowania niż pies. Bardzo przywiązana do swych właścicieli, ma silnie rozwinięty instynkt opiekuńczy. Nie szuka okazji, by zdominować swych bliskich i nie wykazuje zazdrości o innych członków rodziny.
Samiec ma prawie zawsze charakter bardziej zdecydowany. Dlatego też osobom, które nigdy nie miały dużego psa obronnego czy stróżującego, doradza się, aby wybierały sukę.
Jest to doskonały pies stróżujący i obronny. Predysponują go do tego takie cechy, jak inteligencja, posłuszeństwo i gotowość bojowa. Wielokrotnie udowodnił, że doskonale sprawdza się w policji i wojsku. Mało która rasa odnosiła takie sukcesy we wspomnianych służbach, jak doberman.
Silny i szybki, może spożytkować energię w różnych dziedzinach, takich jak agility i konkursy posłuszeństwa.
Doberman jest wielkim przyjacielem dzieci. Wielu hodowców przywiązuje wagę do tego, by ich szczenięta bardzo wcześnie miały kontakty z dziećmi. Przyjaźń między najmłodszymi rozwinie się wówczas najpełniej. Suka jest bardziej cierpliwa, czuła i skora do zabawy. Samiec, jako aktywniejszy i „męski”, to odpowiedni towarzysz dzieci starszych.
Niełatwo jest kierować dobermanem i nakłonić go, by robił to, co mu się każe. Jego pan musi być wystarczająco zdecydowany i konsekwentny w swych poczynaniach, by móc okiełznać swego psa. Powinien działać dyplomatycznie i z wyczuciem. Wychowanie dobermana (nie mówiąc już o specjalnym szkoleniu) wymaga taktu, znajomości psychologii i pewnego doświadczenia.
Jeśli właściciel ma silną osobowość i lubi „dyrygować” swym otoczeniem, wzajemne stosunki będą układać się bezproblemowo. Młody doberman instynktownie podporządkuje się liderowi. Sprawy skomplikują się, gdy w rodzinie nie ma bezspornego szefa i panuje równość przy podejmowaniu decyzji i podziale codziennych obowiązków. W takim układzie pies nie omieszka skorzystać z okazji, by uplasować się na uprzywilejowanej pozycji. Gdy osiągnie wiek dojrzały, może okazać się nadopiekuńczy i wykazywać zapał w chronieniu rodziny przed czymś, co sam uzna za niebezpieczeństwo. Może się to stać bardzo kłopotliwe.
Dobermany mają skłonność do problemów kardiologicznych. Lekarze weterynarii wyodrębnili wiele chorób, atakujących mięsień sercowy u tej rasy.
Wady wzroku i schorzenia oczu również są dla niej specyficzne. Psy przeznaczone do reprodukcji przechodzą na Zachodzie stałe badania. Nie należy lekceważyć objawów osłabienia wzroku. U dobermanów maści brązowej zdarzają się problemy skórne, wyłysienia. Pod względem długowieczności doberman nie jest championem. Rzadko przekracza dwunasty rok życia. Wiele psów tej rasy osiąga pułap dziesięciu lat.
Budżet przeznaczony na żywienie nie należy do najmniejszych. Np. jeśli chodzi o pełnowartościowy pokarm suchy, trzeba liczyć mniej więcej 650 g dziennie, co stanowi 20 kg miesięcznie. Dzienne racje domowe przygotowuje się na bazie 200-400 g mięsa z dodatkiem ryżu i warzyw (ogólnie 1 kg). Lepiej jest rozdzielić tę porcję na dwa posiłki.
DOWÓD OSOBISTY
na podstawie wzorca
Grupa: 2 FCI.
Wzrost: 68-72 cm w kłębie (pies), 63-68 cm (suka).
Waga: 40-45 kg (pies), 32-35 kg (suka).
Tułów: prostokątny, dobrze zaznaczony w kłębie, linia grzbietu solidna i krótka, zad zaokrąglony, klatka piersiowa dobrze rozwinięta.
Szata: krótka, szorstka, zwarta, bez podszerstka.
Umaszczenie: czarne lub ciemnobrązowe, z rdzawoczerwonymi, ostro ograniczonymi czystymi plamami (podpalaniem) na kufie, policzkach, nad górnymi powiekami, na krtani, piersi (dwie plamki), na śródręczu i łapach, po wewnętrznej stronie ud i w okolicy odbytu.
Uszy: wysoko osadzone, cięte lub naturalne – wówczas średniej wielkości i przylegające brzegiem do policzków.
Ogon: wysoko osadzony, w większości krajów krótko przycięty.
